چنین خطاب آسمانی بر منا طنین افکند :

ای ابراهیم ! رها ساز اسماعیلت را تا صله‏ ای عطا در دامن وفای تو نهم … .

« منا » مسلخ عشق است ؛ سرزمین طاعت و بندگی و « قربان » ، تجسم سر تسلیم به فرمان دوست نهادن ؛ بی‏ هیچ چون و چرا .

مگر نه این‏که هر که گفت عاشق است و معشوق ، جان شیرین از او طلب کند ، بی‏ درنگ دریغ نخواهد کرد ؟ خلیل هم سر به فرمان حبیب ، از جان شیرین ترش را ، همه تعلقات و دلخوشی‏هایش به این پهنه‏ خاکی را در طبق اخلاص ، قربانی پیشگاه محبوب یکتایش می‏ کند .

هنوز هم شنیده می‏ شود صدای ملائک ، که مبهوت ، چشم به زمین دوخته ‏اند . یا رب ! چه می‏ شود ابراهیم را ؟ این خنجر تیز ، حنجره‏ اسماعیل ، نور دیدگانش را خواهد درید ! اسماعیل ، یگانه فرزند دلبندش !

و این بار ابراهیم عاشقی است که زنجیرهای تعلق را از پای روح بلندش ، باز کرد و بذر تردید را از خاک دل برچید . صبورانه ، از دل ، رشته‏ مهر پدری را گسست و دشنه ‏ای تیز در دست ، مهیای قربانی شد ؛ بازگرداندن امانتی که روزگاری نه چندان دور ، به وی عطا گردیده بود . « قربان » عید ابراهیم است و ابراهیمی شدن ، دل از بند تعلقات بریدن و به دوست ملحق شدن . « قربان » ، عید عاشقان است و عید قلب‏هایی که خلوتگه محبوب یکتاست .

 پیامبر اکرم ( ص ) : خداوند در چهار شب ، پیوسته خیر فرو مى ریزدکه یکی از آن شب عید قربان است .

عید سعید قربان ، عید سر سپردگی و بندگی مبارک .