دستت را بردار و پشتوانه دریاها کن تا بر موج‏ها بیاشوبند و شجاعتت را به پیشانی صخره‏ ها بکوبند .
دستت را بردار و پشتوانه مردانی کن که شجاعت را از ظهر دستان تو به ارث برده‏ اند .
آه ، عموی آب‏های دنیا ! دهان خشکت را بر لبان اقیانوس‏ها بگذار ، تا سیرابشان کنی از آن‏چه نتوانستی به سه ساله‏ هایی چشم به راه ،
بنوشانی . آب‏ها زمانی طراوت گرفتند که تو یک مشت آب را از آستانه لبانت پائین آورده ، بر زمین ریختی . بعد از این ، هرکه مشتی آب بر می‏ دارد ، بوی دستان تو سیرابش می‏ کند .
که می‏ دانست این‏چنین سر به صخره کوبیدن آب‏ها ، زمزمه عاشقانه‏ هایی است که یک روز تو در گوش موج‏ها نجوا کردی . دریاها نمی ‏توانند ببینند تو در مقابل نیلوفرانت ، شرمنده قطره‏ ها باشی که در چشم‏هایشان عموعمو می‏ کند . می‏ د انم دست‏هایت توان نداشتند ، وگرنه خارها را دانه دانه از پای گل‏هایت در می ‏آوردی .
چشم‏هایت هنوز آرزو دارند که فرش راهی شوند که نازدانه ‏هایت پابرهنه از آن می‏ گذرند .
زانو نزن ، بگذار تا جان در رگ‏هایت جاری است، ایستاده باشی ؛ قامتت ، ستونی است امید حسین را ؛ ستونی است استوار . زانو نزن تا دشمنان ، هلهله زانو زدنت را به گور ببرند . آه ، دوباره صدای توست که در بیابان‏های نینوا پیچیده است و هنوز بوی عشق می ‏دهد .
« قسمت این بود که با عشق تو پرواز کنم     و خدا خواست که بی دست و سر آغاز کنم »
سربلندی ، از شانه‏ های تو وام می‏ گیرد .
دستی که از شانه‏ های تو افتاده ، سال‏هاست در هیأت قلمی به پا خاسته که افتادنش را هزاران یزید ، به گور برده ‏اند .
به راستی عَلَمت را بر کدامین قله به اهتزاز درآوردی که بعد از سال‏ها ، هنوز تمام کوه‏های عالم به این بیرق همیشه سرخ ، سوگند می‏ خورند ؟

امام صادق ( ع )  : عموی ما عباس بن علی ( ع ) ، بصیرتی نافذ و ایمانی استوار داشت .  

فرا رسیدن تاسوعای حسینی تسلیت باد .