و چنین خطاب آسمانی بر منا طنین افکند :

ای ابراهیم ! رها ساز اسماعیلت را تا صله‏  عطا در دامن وفای تو نهم .

« منا » مسلخ عشق است ؛ سرزمین طاعت و بندگی و « قربان » ، تجسم سر تسلیم به فرمان دوست نهادن ؛ بی‏ هیچ چون و چرا .

مگر نه این‏که هر که گفت عاشق است و معشوق ، جان شیرین از او طلب کند ، بی‏درنگ دریغ نخواهد کرد ؟ خلیل هم سر به فرمان حبیب ، از جان شیرین ترش را ، همه‏ تعلقات
و دلخوشی‏هایش به این پهنه‏ خاکی را در طبق اخلاص ، قربانی پیشگاه محبوب یکتایش می‏ کند .

هنوز هم شنیده می‏ شود صدای ملائک ، که مبهوت ، چشم به زمین دوخته‏ اند . یا رب ! چه می‏ شود ابراهیم را ؟ این خنجر تیز ، حنجره‏ اسماعیل ، نور دیدگانش را خواهد درید ! اسماعیل ، یگانه فرزند دلبندش !

و این بار ابراهیم عاشقی است که زنجیرهای تعلق را از پای روح بلندش ، باز کرد و بذر تردید را از خاک دل برچید . صبورانه ، از دل ، رشته‏ مهر پدری را گسست و دشنه‏ ای تیز
در دست ، مهیای قربانی شد ؛ بازگرداندن امانتی که روزگاری نه چندان دور ، به وی عطا گردیده بود . « قربان » عید ابراهیم است و ابراهیمی شدن ، دل از بند تعلقات بریدن
و به دوست ملحق شدن . « قربان » ، عید عاشقان است و عید قلب‏هایی که خلوتگه محبوب یکتاست .

 عید قربان با نماز و عبادتش ، با ذکر و دعایش ، با قربانى و صدقات و احسانش ، بسترى براى جارى ساختن مفهوم عبودیت و بندگى است . 

پیامبر اکرم ( ص ) : خداوند متعال در روز عید فطر و عید قربان ، به زمین با عنایت مى نگرد . پس ، از خانه ها بیرون آیید تا رحمت به شما برسد .