بانو ! مزار تو در سینه عاشقان توست . پس از تو تمام یاس‌ های زمین ، کبود می‌رویند .

حضرت زهرا ( س ) نخستین شهیدی ‌است که در راه قیام علیه باطل به شهادت رسید .

از خلقت فاطمه زهرا ( س ) تمام زن ‌ها حرمت و آبرو یافتند  .

از تو برایمان تسبیحی به یادگار مانده که پس از هر نماز به آسمان می‌برَدِمان .

چگونه تو را زخم زدند که رخ از تمام اهل زمین پنهان کردی یا فاطمه ؟

 « خورشید واپسین تو تنها امید ماست 

ای دامن تو چشمه آن آفتاب‌ ها »

در بهاری غریبانه هرچند ، لاله‌ ها بی‌ تو در خون نشستند بعد تو یازده سرو سرسبز هفت پشت خزان را شکستند .

چگونه گریه‌ های فاطمه ( س ) عرش را به لرزه می‌انداخت ، ولی مردمان غافل شهرش را از خواب بیدار نکرد ؟

زخم‌ هایی که بر پیکرت زدند ، کمترین رنجی بود که در این دنیا کشیدى . درد تو از زخم دیگری بود .

دامنت را رها نمی‌کنم وگرنه سر از دامان گمراهی درمی‌آورم .

شهادت تو آغاز شهادت‌ های پی‌در‌پی تاریخ بود .

فاطمه ( س ) ، رایحه بهشتی‌است که مشام کفر هرگز او را نخواهد شنید .