با رسیدن بهار ، طبیعت ردای سبز بر تن می کند . چکاوک ها ، هزار دستان و قمریان ، نغمه ها و سرودهای فرح بخش و تازه سرمی دهند و انسان ها را به مهرورزی ، گره گشایی و هم گرایی فرا می خوانند . بهار ، پیام آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی و به همین خاطر است که خواستنی است و با آمدنش دل ها سرشار از سرور و جان ها معرفت می یابد .

بهار ، پیام آور تعادل است و اینکه در سایه تعادل ، زندگی زیبا می شود . با دیدن بهار ، رحمت و محبت خداوند را به یاد می آوریم . در اینکه چشمه مهر ایزد همواره به سوی آدمیان و همه موجودات ، سرازیر است و ما اگر او و نشانه هایش را فراموش کنیم ، او هرگز ما را فراموش نمی کند و با دگرگونی فصل ها نیز به جلوه گری قدرت بی پایانش می پردازد تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق او بتپد و بر اثر تماشای جلوه هایش ، اشک شوق از چشمی جاری شود .

اساسا جهان هستی ، آینه دار خداست و جمال پروردگارش را به تماشا گذاشته است . به تعبیر زیبای حافظ :

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست ؟    به دست مردم چشم ، از رخ تو گل چیدن

بهار نیز یکی از باشکوه ترین جلوه های خدا در جهان هستی است که می توان با تماشای آن ، نقبی به عالم معنا زد و راهی به سوی خدا یافت و جمال پروردگار را به تماشا نشست .

از ایزد منان در این فرصت نو شوری نو برای ساختن و بهتر زیستن آرزو می کنیم .