چگونه اکنون برگ ها نریزند در پاییز دل‎ بستگی ‎ها ؟ مگر می‎شود پس از سفر تو ، بهار را باور داشت ؟ وقتی تو از این خاک رخت بر بسته ای ، مگر می شود کوچه هایش را
مثل قبل ، امیدوارانه عبور کرد ؟ تفسیری ندارد این رحلت بی تردید ، جز پایان عمر ستاره ها که دیگر در غیاب تو ، انگیزه سوسو زدن در شب های یتیمان را ندارند . پس خاک
هر قدر بخواهد از رویاندن گل های امید مضایقه خواهد کرد و هیچ کس نمی تواند جهان را برای مهربان بودن با زندگی مجاب کند .

اکنون تشییع تو نیست ؛ تشییع عشق و امید است و انسان در سوگ تو باید خود را تشییع کند ، که تنها شده و ستون استوار آفرینش را برای تکیه خویش کم دارد .
پس ما در این روز به استقبال مرگ خویش می‎رویم . تو که در آسمان ها به نظاره اندوه ما نشسته ای ، دعا کن بی تو تابِ بودن داشته باشیم .

مردی که شبیه سلام آشتی و افتخار بود ؛ مردی که از نفس هایش گره تمام رنج ها گشوده می‎شد ، همان کسی بود که یک تنه به تمام دروغ ها و اصرار های کفر « نه » گفته بود
و برای تمام خواهش های هدایت پاسخ آری داشت . میراث لبخندش همین آیین زلالی ا ست که راه و رسم همسایگی با آسمان را به زمین آموخته . از دستانش تا ملکوت ،
از چشمش تا باران رحمت ، از دامانش تا غفران ابدی هیچ فاصله ای نبود . فرق داشت با همه ادعاهای نامعصوم . فرق داشت با همه دانش های پر خطا . خبردار بود از
همه حوادث پی در پی . برابر بود با تمام ارتفاعات وحی . معجزاتش رنگ باورهای ابدی داشت . اعتنایش به انسان ، بوی صلاح داشت و تمام وجودش تبلور حیات بی اشتباه بود .

همیشه سخنش را با مهر آغاز و صلاتش را به نیت خاکساری ادا می کرد . دعای شکوهمندش برای انسان رهایی از دروغ بود . آرزوی مکررش برای زندگی ، مرگ خرافه بود . حق بود ، اما برای خود هیچ نمی خواست . صراط مستقیم بود ، اما کسی را به سوی خویش وادار نمی‎کرد . در شب های همیشه بیدار عمرش ، جز خواب آرام برای کودکان و رستگاری نزدیک برای مردان و زنان نخواست . قداست عطر و جمال نماز را خوب می دانست .

 پیامبر اکرم ( ص ) : مدارا کردن با مردم نیمى از ایمان و ملاطفت با آنان نیمى از زندگی است .

سلام بر خاتم مهربانى و عشق ! سلام براو که گام هاى مهتابى اش شب هاى جهل بشر را به جاده هاى راستى کشاند !

رحلت جانکاه پیامبر مهربانی و رحمت و شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی ( ع ) تسلیت باد .