نمی‏ دانم چرا رمضان ، با تمام آسمانی بودنش برایمان بار غم دارد ؟

هر سال شب‏های قدر ، این‏گونه است .

علی جان !

پروازت را می ‏بینیم .

تو در نماز هستی ، به نماز عشق ایستاده‏ ای و صفی از ملائکه اقامه نماز کرده ‏اند با تو . قامتت چه پا برجا و استوار است !

می‏ شنویم زمزمه ‏های عاشقانه ‏ات ، گوش آسمان را چون همیشه پر کرده است . به رکوع می‏ روی ، با چه شوری ، لبریز بودنت را می‏ بینیم .

برمی‏ خیزی از رکوع ، حالا به قصد سجود … دلهره ، لحظه به لحظه بیشتر می‏ شود ؛ اما نه ! آسمان به غلغله افتاده است … چرا لبخند می ‏زنی یا علی ؟!  عرش در هیاهو است .

قلب آسمان در التهاب ذوب شده است .

یا علی ! زمین مسجد می‏ خواهد ، شمشیر زهر دیده را ببلعد . محراب می‏ خواهد تو را در خود بگیرد ؛ اما تو در آرامشی عجیب ، دست و پا زدن زمین و آسمان را به سخره گرفته ‏ای .

چه سجده طولانی ، چه سجده لبریز از انتظاری ! گویی نقش دیدار را بر صفحه جانمازت حک کرده ‏اند و تو محو تماشایی که از سجده برنمی‏ خیزی . منتظری … منتظری تا آن وعده‏ ها را که گوش‏هایت سال‏ها از پیامبر صلی‏ الله ‏علی ه‏و‏ آله شنیده بودند حالا به دیده عشق بنگری و سرمست ، پایکوبی کنی .

مولا ! زبان زمان ، گنگ مانده است . اشقی اشقیا به سمت تو می ‏آید ؛ سیه چرده و رعب‏ آور . شمشیرش نگاه به میان سر تو دوخته است و اشک زهر آگین شمشیر را که
فرو می ‏چکد در تقلا با سر انگشتان قاتل لعین توست . هرچه فریاد می ‏کشد ، رهایش نمی‏ کند . هرچه تکاپو می‏ کند ، گلویش بیشتر فشرده می‏ شود  .

دست بالا می رود و پایین می‏ آید . در و دیوار ، شیون می‏ کند . نماز ، شرمنده ، اشک‏ریز است و صدای تاریخ ، در گلو یخ بسته است . پنجره‏ ها ، بی‏قرار باد ، زار می ‏زنند .
وای ، چگونه تاب بیاوریم این لحظه را ، یا علی ! چرا لبخند می ‏زنی ؟

امام علی ( ع ) : آن که میان خود و خدا را اصلاح کند ، خدا میان او و مردم را اصلاح می کند و آن که کار آخرتِ خود را درست کند ، خدا کار دنیای او را سامان دهد و آن که او را
از خود بر خویشتن واعظی است ، خدا را بر او حافظی است .

شهادت سمبل کرامت و عدالت و شجاعت ، تسلیت و تعزیت .