شهر قم و بلکه همه ایران و حتی همه جهان در سوگ و ماتم عظیم فرو رفته است . عده ای سر بر آستان مولا امام رضا ( ع ) نهاده و به ایشان تسلیت عرض می‌کنند .
عده‌ای در جمکران پرچم عزا افراشته ‌اند و از بانویی ارجمند سخن می‌گویند . سخن از وفات بانویی است که همچون زینب علیها السلام که برای قیام
قربانی داد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف کرد ، او نیز با قدم‏‌ های پر از سرزندگی ، به سرزمین کویری قم ، حیات بخشید و در رگ ایرانیان ،
خون حمایت از ولایت را جاری ساخت .

مردم ایران از بانویی سخن می‌‏گویند که بارگاه زیبایی ‌اش ، پناهگاه دل ‏‌های عاشقی است که در جمکران بیتوته می‏‌کنند و به نیابت از شیعه ، در نتیجه شب‏‌ های کویری قم ،
سر بر آستان حرم حضرت دوست می‌‏سایند و برای ظهور گل نرگس ، دعا می‏‌کنند و از بانوی کرامت ، برای شکوفه دادن درخت اجابت ، استمداد می‌‏طلبند .

آری ! سخن از دردانه‌ای به نام فاطمه است ؛ فاطمه ‌‏ای که برادرش رضا علیه ‏السلام او را معصومه نامید .

معصومه یعنی کسی که تفسیر معصومیت است که روزگاری در مدینه طلوع کرد . فاطمه ‌ای که اقامت غربت است در روزگار غریب نگاه ‌ها ، معصومه تفسیر بلند
تبعیت است از ولایت و نگاه سبزی است که از معصومیت سرچشمه می‏ گیرد . این بانوی بی‌نظیر و ملجأ ایرانیان وصف روزگار دلدادگی است و از غربت به قربت رسیدن .

چه بگویم در سخن از این بانو جز آنکه :

معصومه ترجمان بلند عاشوراست و قصه « با زینب هم سفر شدن »

معصومه فلسفه شیدائی است و غزل ماندن و بودن

معصومه نگین ایران است که در قم می‏‌درخشد

معصومه ضریب بالای ارادت به ولایت است

معصومه قصه بلند مدینه تا مشهد است

معصومه انتهای تبلور است

معصومه سر سلسله تنهائی است و معصومه فانی فی اللّه است

و معصومه آرام جان ایرانیان است .