صبح ، در کوچه باغ های پر از اقاقیا پیچید و از سر انگشت خورشید ، دیدیم آسمان را که از تو نورانی شده بود .

ای جوانی یکدست آسمانی ! کدام حنجره آبی ، تغزل تو را به میهمانی باجوانه ها و افرا ها آورد ؟

کدام مرکب ، بی دلیل باعث شد میهمان نجیب ترین چشم های جهان شویم ؟

و عشق یعنی امام و امام یعنی تو و تو خلاصه درد ها و لبخند های مدینه ای .

پدر که سفر رفت تا در شرقی ترین کنگره زمین ، با رازقی ها و آهو ها پیوند ببندد ، تو بودی و بار امانتی که می بایست تا انتهای عالم ، بر دوش آدم باشد .

تو رسول کوچک عشق بودی ، کودک آرمانی لبخند و شکوفه ، آسمان بی حد و انتهای خیال و تجرید .

روز میلاد توست و زمین ، باغ هایش را به یُمن مقدم کسی بهارانه می کند که از سر انگشت هایش بوی تازگی می آید .

خرما های مدینه طعم شیر می دهند و شیر شتران بادیه ، بوی گُلاب می گیرد .

دنیا دارد به خنده سپیدی می اندیشد که امروز در آسمان گرفته بطحا و یثرب طالع می شود … ماه سپیدی که می آید ، همان کرامت یکدستی است که پدر درباره او گفت :
« این مولودی است که پُر برکت تر از او برای شیعه ما به دنیا نیامده است » و جواد یعنی برکت آسمانی .

یعنی زُلال کریم ، یعنی بهار بی مضایقه .

یعنی همه شعر هایی که باید بگوییم ، همه رؤیا هایی که باید ببینیم ، همه شیرینی هایی که باید طعمشان را چشید و جواد یعنی چشم در اندوه آسمان تر کردن ،
یعنی دیدن اینکه روزی خنده های صبحْ گونت را با تلخ ترین وداع ، بدرقه خواهیم کرد .

تو که آشناترین غریب دنیا می شوی ، شاعرانه ترین گریه سال ، اندوه  ـ  نمی گذارد ، این شادی یکدست ، مرا به عرش ببرد .

تو می آیی .

امام جواد ( ع ) : تواضع و فروتنى زینت ‌بخش علم و دانش است ، ادب و اخلاق نیک زینت ‌بخش عقل و خوش‌ رویى با افراد زینت ‌بخش حلم و بردبارى است .