قلم ، زبان عقل و معرفت و احساس انسان ها و بیان کننده اندیشه و شخصیت صاحب آن است . قلم ، زبان دوم انسان هاست . هویت ، چیستی و قلمرو قلم بسیار گسترده تر
از آن است که در بیان بگنجد .

روز چهاردهم تیر ماه به پیشنهاد انجمن قلم ایران و تصویب شورای فرهنگ عمومی ، بعنوان ( روز قلم ) در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران به ثبت رسید .

قلم ، زبان عقل و معرفت و احساس انسان ها و بیان کننده اندیشه و شخصیت صاحب آن است . قلم ، زبان دوم انسان هاست . هویت ، چیستی و قلمرو قلم بسیار گسترده تر
از آن است که در بیان بگنجد . هرگونه رشد و پیشرفت ، پیروزی و آرامش و معرفت و شناخت ، ریشه در قلم دارد . تمدن ها ، تجربه های تلخ و شیرین و علوم با نوشتن
ماندگار می شوند .

هر کس می تواند قلمی را بین انگشتانش بفشرد و فرمانش دهد که بنگارد و هر آنچه را از مخیله صاحب انگشت تراوش می کند ، بنویسد . قلم ، تخریب می کند . می سازد . واقعیت ها را آشکار می کند . آشکار ها را نهان می کند . به واقع قلم ، معجزه ای جاودان است .

قلم مدرن

در آغاز قرن بیستم ، کسی این تردید را به خود راه نمی داد که قلم و کاغذ را مهم ترین و مؤثر ترین ابزار ذخیره سازی اطلاعات بداند ؛ زیرا در آن زمان جوامع از نظر اقتصادی و فکری به جامعه های کاغذ مدار تبدیل شده بود . اما پایه های این باور پس از چندی به لرزه درآمد و با ظهور رایانه ، رشد سریع فناوری اطلاعات ، تلویزیون ، استفاده های گوناگون
از میکرو فیلم ، میکرو فیش و ابزار های الکتریکی ، برتری بی رقیب کاغذ و قلم سنتی ، به طور جدی به مبارزه طلبیده شد .

« قلم » سه امتیاز دارد که در « بیان » آن‏ها را نمی‏ بینیم :

باقی بودن :

سخن فرار می‏ کند و نوشته باقی است . امیر مؤمنان علی علیه‏السلام در سخن جالبی می ‏فرماید : « دانش را با نوشتن در بند کنید » تا باقی بماند و از کفتان نرود . 

دقیق بودن :

بیان و سخن معمولاً دقیق نیست . اگر قرار بود کتابی که هزار سال پیش نوشته شده ، زبانی به ما می ‏رسید و در جایی نوشته نمی ‏شد ، هیچ گاه به طور دقیق به ما نمی‏ رسید
و در واقع ما کتاب دیگری را پیش روی خود می ‏دیدیم .

عمیق بودن :

مطالب نوشته عمیق و فکر شده است ؛ در حالی که به طور معمول سخنان ، بدون تأمل گفته می ‏شود و کم محتواست . نویسندگان گاه یک ساعت فکر می ‏کنند
و یک خط می‏ نویسند ، ولی در سخن نمی ‏توان آن دقت را رعایت کرد .

علامه طبرسی رحمه الله علیه در این مورد می ‏نویسد : « بیان دو گونه است : بیان زبان و بیان قلم . بیان زبان ، با گذشت زمان کهنه می ‏شود و از بین می‏ رود ، ولی بیان قلم تا ابد باقی است » .