چه اضطرابی دامن زمین را فرا می گیرد ، آن گاه که دلش مزار امامی می شود . گویی در آن هنگام ، دست و پایش می لرزد ! زمین از اینکه باید گوهری را در میان بگیرد ، بسیار ناخشنود است . اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار ، او را مهمان خوانش دیده []